មនុស្សគ្រប់រូបសុទ្ធតែប្រាថ្នាចង់បានសេចក្តីសុខ ប៉ុន្តែមនុស្សភាគច្រើនតែងតែនាំទុក្ខដាក់ខ្លួន ជាជាងការដើរគេចចេញពីវា។ ពេលទុក្ខមកដល់ ក៏ហៅរកសុខ ទាំងខ្លួនឯងមិនដែលដឹងសោះថា តើត្រូវរកសុខដោយវិធីណា ហេតុនេះទើបមនុស្សបាត់បង់វិចារណញ្ញាណ ធ្វើកិច្ចការមួយចំនួនដ៏គួរអោយខ្លាច ធ្លាក់ខ្លួនចាញ់បោកគេ ដោយសារតែខ្វះការពិចារណាជាដើ់ម។
ក្នុងសម័យបច្ចុប្បន្ន មនុស្សចាត់ទុកសម្ភារៈទំនើបៗ ការមានប្រាក់កាស់ ទ្រព្យសម្បត្តិបរិបូរ ថាជាសេចក្តីសុខពិតប្រាកដ។ សេចក្តីប្រាថ្នាដើម្បីបានរបស់ទាំងនោះ គឺជាដើមហេតុនៃសេចក្តីទុក្ខ តែគេមិនដឹងនោះទេ គេបានបើកទ្វារនោះ ដោយការប្រឹងប្រែងប្រជែងគ្នា កេងបន្លំ បោកបញ្ឆោត ឬប្រើអំណាចគាបសង្កត់ ឬឆបោកដោយអការៈស្លូតបូត ធ្វើយ៉ាងអោយតែបានរបស់ជាទីគាប់ចិត្តនោះៗ។ បើគេបានវាហើយ គេក៏យល់ថាជាសុខ ឯអ្នកដែលយកមិនបានក៏កើតទុក្ខ ហើយបន្ទោសទេវតា ឥន្ទព្រហ្ម យម យក្ខ ដែលមិនដឹងអីសោះនោះទៅវិញ។
នៅគ្រាចុងក្រោយ នៅពេលដែលមនុស្សចាប់ផ្តើមភ័យដោយសេចក្តីស្លាប់ ទើបមនុស្សគ្រប់គ្នា ចាប់ផ្តើមរំលឹកទង្វើរបស់ខ្លួនឡើងវិញ ទើបដឹងថា ទង្វើទាំងនោះ សុទ្ធតែជារឿងនាំទុក្ខមកដាក់ខ្លួន។ អ្នកដែលពិចារណារកហេតុផលនេះឃើញ ក៏ព្យាយាមគេចចេញ ឯអ្នកដែលកំពុងលុងក្នុងភ្លើងទាំងនោះ ក៏នៅតែបន្ត ចុងក្រោយមានតែសេចក្តីស្លាប់មួយប៉ុណ្ណោះ ទើបអាចបែងចែកផលរបស់គេបាន។
ដើម្បីស្វែងរកសុខ សម្តេចព្រះមហាឃោសានន្ទ (ព្រះមហា វ៉ាយ៉ាវ) បានមានព្រះសង្ឃដិកាថា «មុននឹងអាចស្វែងរកសុខអោយអ្នកដទៃ មនុស្សគ្រប់រូបត្រូវស្វែងរកសុខអោយខ្លួនឯងជាមុនសិន ព្រោះធ្វើដូច្នេះទើបមនុស្សដឹងពីមធ្យោបាយនៃការស្វែងរកសុខ»៕
