មិត្តស្រីៗទាំងអស់ បានសួរនាំពីសុខទុក្ខ របស់ខ្ញុំ កាលដែលទៅ រៀននៅស្រុកឆ្ងាយ តែអ្វីដែលសំខាន់នោះ គឺពួកនាង ទាំងអស់សុទ្ធតែដឹងថា ខ្ញុំលួចស្រលាញ់តារានី។ ខ្ញុំគិតថា នេះជាការរៀបចំរបស់មិត្តទាំងពីរ ព្រោះតែងឃើញ វិច្ឆិកា ស៊ីញូភ្នែកដាក់ស្រីៗទាំងអស់ ឱ្យចាប់ខ្ញុំរុញទៅជិតកៀកស្មាតារានី ហើយទីបំផុតខ្ញុំក៏នៅកៀកនិងនាងមែន។ មិនដឹងថា តើនាងគិតអ្វីចំពោះ កាយវិការមិនមែនម្ចាស់ការរបស់ខ្ញុំនេះទេ តែនាងក៏ខិតចេញបន្តិច ទាំងពុំបានងាកមើល ធ្វើឲ្យខ្ញុំក៏កាន់តែរអៀស ខ្លួនខ្លាំងឡើង រហូតមិនហាន ងាកមើលនាងដែរ។ វិច្ឆិកា បានដើរ ចេញទៅវិញ ហើយមិត្តស្រីៗ ក៏ថយឆ្ងាយបន្តិច ដូចជាទុកឱកាសឱ្យខ្ញុំ ឬឱ្យ តារានី មិនប្រាកដ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើម សំរួលអារម្មណ៍ ដោយជួយរៀបចំភេសជ្ជៈ ទាំងឆ្លៀតនិយាយ យ៉ាងស្លន់ចិត្តៈ
-សួស្តី..!
-ចាស៎ សួស្តី..! ។ តារានីឆ្លើយតប ជាមួយនិងកន្ទុយភ្នែក ចោលមករក ខ្ញុំមួយភ្លែត ដូចជាផ្តល់ ជំនឿចិត្តឱ្យខ្ញុំៈ
-ប៉ុន្មានឆ្នាំនេះ (ខ្ញុំសួរបន្ត) យ៉ាងម៉េចដែរ? លឺសំនួរ មួយនេះ តារានីជាសន្សឹមៗ ស្រាប់តែងាក មកមើលមុខខ្ញុំយ៉ាងចំ ទាល់តែធ្វើឱ្យខ្ញុំច្របល់ក្នុងចិត្តយ៉ាងខ្លាំង។ សូមសារភាពចុះថា ពេលនេះខ្ញុំពិតជា មិនហាន មើលមុខនាងឡើយ។ ខ្ញុំអាចត្រឹមតែ បែមុខចុះឡើងដូចគោ ដាច់ស្មៅតែប៉ុណ្ណោះ តែតារានី ស្រាប់តែសួរបញ្ជាក់ៈ
-រឿងអី..?
មែនហើយ ខ្ញុំស្លន់ចិត្ត ស្រាប់តែលើកដៃ មកចង្អុលមុខខ្លួនឯង រួចរហ័សឆ្លើយទាំងស្រពិចស្រពិលៈ
-អើ..! គឺ គឺរឿងរៀនសូត្រនោះណា៎..! ។ តែចំលើយមួយនេះ ក៏ធ្វើឱ្យខ្ញុំហាន ងាកទៅមើលមុខ តារានី យ៉ាងចំវិញ ធ្វើឱ្យនាងរហ័ស បែមុខចេញម្តង គឺដូចជារាត្រី ដែលព្រះចន្ទ ផុតចាកពី ពពកខ្មៅ។ ខ្ញុំចាប់ផ្តើម ជំរុះដង្ហើមតានតឹង ចេញពីទ្រូង ស្របពេល លឺសំលេងស្រាលៗរបស់តារានីឆ្លើយឡើងៈ
-ខ្ញុំបានប្រឡង ជាប់បាក់ឌុប តែគ្មានសំណាង បានចូលរៀនសាលារដ្ឋដូចសំណាងនោះទេ។ កន្លងមក នេះ ខ្ញុំក៏បានទៅ រៀនសាលាឯកជន នៅភ្នំពេញដែរ..។
ខ្ញុំងក់ក្បាលមួយៗ ទទួលយកសម្តីទាំងអស់ របស់នាង តែខ្ញុំបានដឹងរួចហើយថា នាងរៀននៅ មហាវិទ្យាល័យណា ក្នុងឯកទេសអ្វី ពីព្រោះខ្ញុំតែងព្យាយាមដឹងពីនាងជានិច្ច។ ខ្ញុំចង់និយាយអ្វីទៀត តែរកនឹកមិនឃើញសោះ។
ព្រះអឺយ..! ឱកាស ដូចជាមានត្រឹមតែមួយ វិនាទីសម្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះមិត្តភក្តិ ប៉ុន្មានអ្នក របស់តារានីស្រាប់ តែមកដល់ តម្រូវឱ្យនាងចេញទៅ ទទួលរាក់ទាក់គេជំនួសឱ្យការនិយាយឥតប្រយោជន៍ជាមួយខ្ញុំ។ ខ្ញុំលួចញញឹមហួសចិត្ត តែម្នាក់ឯងទាំងមានគំនិតថា បើសិនជាខ្ញុំត្រូវ តារានី ញញឹមរាក់ទាក់បែបនោះ គឺល្អហើយតែគឺមិនមែនសោះ។ វាប្រហែលមកពីខ្ញុំមិន បានព្យាយាមចំពោះ ក្តីស្រម៉ៃមួយនេះហើយព្រោះពេកកន្លងមកខ្ញុំគ្រាន់តែអាចប្រើការ ស្រមើស្រម៉ៃមួយដែលគ្រាន់តែជារូបភាពបោកប្រាស់ បេះដូងប៉ុណ្ណោះ។ តើនាងបន្ទោសខ្ញុំ ឬស្អប់ខ្ញុំដែរទេ? ពេលខ្លះខ្ញុំគិតថា នាងមិនសក្តិសមនិងខ្ញុំឡើយ ត្បិត ខ្ញុំស្ថិតក្នុងត្រកូលក្រីក្រ ហើយនាងជាកូនស្រីអ្នកមានទ្រព្យសំណាងគួរសមក្នុងភូមិ គួរណាស់តែរស់ នៅបានសុខ ជាមួយបុរស ដែលសក្តិសមនិងគ្រួសារនាង ប៉ុន្តែចិត្តមួយទៀតបានប្រាប់ថា ស្នេហាគឺការផ្តល់ សេចក្តីសុខ មិនស្ថិតលើថានៈទ្រព្យសំណាងអ្វីឡើយ គឺស្រេចហើយតែលើបុព្វជាតិ និងឧបការៈបច្ចុប្បន្ន ចេះស្គាល់ និងហានទទួលយក ការពិតពីគ្នាទៅវិញទៅមក ចេះយល់អធ្យាស្រ័យគ្នា ទៅគឺបានហើយ។ តែបុរសភាគច្រើន ទាំងមិត្តខ្ញុំមួយចំនួនផង គេយល់ថា ការយល់ឃើញ របស់ខ្ញុំគឺគ្រាន់ តែអាចលួងលោម ខ្លួនឯង ដែលធុញទ្រាន់នឹងភាពក្រីក្រប៉ុណ្ណោះ។ វាប្រហែលជាត្រឹមត្រូវដែរ សម្រាប់អ្នកមានសំណាងមួយ ចំនួនគឺបែបនេះហើយ គេថាលុយគឺជា សេចក្តីស្នេហា តែគេនៅពុំទាន់ហាននិយាយថាលុយគឺស្នេហា ស្មោះនៅឡើយទេ….។ ដោយឡែកខ្ញុំជា អ្នកក្សត់ គឺហាននិយាយដោយឥតស្ទាក់ស្ទើថា ស្នេហាស្មោះ គឺការផ្តល់ សេចក្តីទុកចិត្តនិងស្មោះត្រង់និងគ្នាទៅវិញទៅមកព្រោះនោះគឺជាតម្លៃនៃសេចក្តីស្នេហា។
ហ៊ើយ..! ខ្ញុំពិតជាគិតច្រើនបន្តិចហើយ ទាល់តែស្រីៗពីរបី នាក់មកចាប់ទាញដៃផងរុញពីក្រោយខ្នងផងឱ្យចេញទៅក្រៅ។ ខ្ញុំរអៀសខ្លួន នឹងកាយវិការបែបនេះមែន។ ពិធីទទួលភ្ញៀវបានចាប់ផ្តើមទាំងសំបឿន វិច្ឆិកានិងមិត្តភក្តិជាច្រើនទៀតក៏រវល់ជាប់ដៃ។ នៅឯផ្លូវចូលខាងមុខ សំបឿននិងមិត្តស្រីៗ ស្រស់ស្អាត ប៉ុន្មាន នាក់កំពុងរាក់ទាក់ ភ្ញៀវកិត្តិយសដែលបន្ត កន្ទុយគ្នាចូកមកឥតដាច់ តែខ្ញុំមើល ទៅសំបឿន ហាក់ដូចជា ឆ្លេឆ្លា យ៉ាងចំលែក ដូចជាកំពុងរងចាំអ្នកណាម្នាក់ ឬមួយគេកំពុងរង់ចាំនាង?។ នោះគឺនារីម្នាក់ដែលគេបានបាក់ចិត្តស្នេហា ប៉ុន្តែត្រូវនាងបដិសេធម្តងជាពីរដង។
ព្រះអាទិត្យបានលិចបាត់ទៅហើយតែពន្លឺពណ៍មាសនៅពុំទាន់រលាយ ផុតពីផែនដីនេះ នៅឡើយ ហើយហ្វូង សត្វរៃ ក៏នៅតែស្រែកច្រៀងឥតដាច់សូរនៅលើ ចុងអំពិលទឹក ប្រណាំងនឹងស្នូរ តន្ត្រីដែលចាប់ប្រគុំដែរ។ ខ្យល់បានបក់ នាំចំហាយក្លិនដី ធ្វើឱ្យភាពស្អុះស្អាប់នៅតែបន្ត ប៉ុន្តែពន្លឺរាត្រី បានលួងលោមចិត្តយើងឲ្យរសាយបន្តិចឡើងវិញ។ ខ្ញុំមិនចូលចិត្តរដូវក្តៅទេ តែខ្ញុំនៅតែចង់ ឱ្យវាមកដល់ ព្រោះខ្ញុំនឹងទទួលបានឱកាសមួយបានជួបតារានីដូចជាពេលនេះអញ្ចឹង។ មែនហើយ ខ្ញុំបានឃើញគ្រាប់ញើសល្អិតៗជាប់លើថ្ងាសដ៏រលីងរបស់តារានី ហើយពន្លឺអគ្គិសនីបានចាំងឆ្លុះធ្វើឱ្យថ្ងាសនាងប្រដេញពន្លឺព្រិចៗ ដូចអំពិលអំពែក ពេលរាត្រីរនោជ តែនាងនៅតែញញឹមជានិច្ច ទោះជាមើលទៅឃើញហាក់ហេវហត់បន្តិចក្តី។
ពេលនេះ ខ្ញុំអាចហុចកូនកន្សែងដៃមួយឱ្យ តារានី ជួតញើស ខ្ញុំពិតជារីករាយណាស់ គឺរីករាយហួស ពីការថើបមួយ ខ្សឺតរបស់ម៉ែមុនពេលចេញទៅរៀនទៅទៀត។ ពេលនោះពិតណាស់ នាងពិតជាញញឹមដាក់ខ្ញុំ រួចទទួលយកកូនកន្សែង ជាមួយពាក្យអរគុណយ៉ាងពិរោះ…. ប៉ុន្តែគួរឱ្យចង់សើច គឺខ្ញុំត្រឹមឈរ គិតតែម្នាក់ ឯងប៉ុណ្ណោះ។
ព្រលប់កាន់តែធំ ភ្ញៀវមួយចំនួន ក៏ត្រឡប់ទៅវិញ, ខ្ញុំឃើញសំបឿន កាន់តែឆ្លេរឆ្លាខ្លាំងឡើង។ បន្តិចក្រោយមកក៏ឃើញក្មេងប្រុសជំទង់ម្នាក់មកខ្សឹបប្រាប់រឿងអ្វីមួយ ហើយក៏រត់ត្រឡប់ទៅវិញ ដែលដំណឹងមួយនោះ ស្រាប់តែធ្វើឱ្យមិត្តខ្ញុំម្នាក់នោះ ក្លាយជាអស់កំលាំង ថយមកទំលាក់ អង្គុយយ៉ាងមានទឹកមុខប្រែប្រួលជាដរាប។ ខ្ញុំធ្លាប់ដឹងចិត្តគេ ព្រោះគ្រប់ពេល ឱ្យតែជួបបញ្ហាអ្វីគេតែងរកអ្នកពិភាក្សា គឺមិនមែនបែបនេះឡើយ ហើយសម្រាប់ពិធីនោះវិញ គេគឺជាម្ចាស់ផ្ទាល់ គួរណាស់ តែអាចឈរយ៉ាងសប្បាយចិត្ត ប៉ុន្តែតើដោយសារហេតុអ្វី?
ពិធីរាំកំសាន្ត បានចូលមកដល់, ខ្ញុំនិងមិត្តប្រុសៗ ប៉ុន្មាននាក់ បានចូលរាំមុនគេដើម្បីបើកឆាក។ ខ្ញុំក្រឡេក ទៅកាន់ពួក ស្រីៗដែលកំពុងអង្គុយនៅជុំវិញ គឺមិនឃើញវត្តមានតារានីសោះ។ ប្រហែលជានាង ត្រឡប់ ទៅផ្ទះវិញហើយទេដឹង។ ពេល នេះខ្ញុំដូចជាកូនបក្សាមួយក្បាលកំពុងហើរកាត់មហានភាកាស ក្រោមកំដៅ ព្រះអាទិត្យ រកទីសំចតគ្មាន។ ចំរៀងចង្វាក់រាំវង់ មិនបានធ្វើឱ្យអារម្មណ៍ខ្ញុំរីករាយឡើយនៅពេលនេះ, ត្រឹមតែពាក់ កណ្តាលបទប៉ុណ្ណោះខ្ញុំក៏ដើរចេញពីវង់រាំ មកទំលាក់អង្គុយ នៅតុម្ខាង ដែលគេមានរៀបចំស្រាមួយចំនួន។ បន្តិចក្រោយមក សំបឿន បានដើរចេញមកតាមក្រោយខ្ញុំ ហើយឃើញគេចាក់ ស្រាមួយកែវតួច ហុចមកឱ្យខ្ញុំ ឯគេចាក់មួយ កែវធំវែងផ្ងើយផឹកខ្លួនឯង។ មើលទៅ គេដូចជាមិនពេញ ចិត្តនឹង ផឹកស្រានោះទេ តែគេនៅតែខំបិទភ្នែក ផឹកវាទាល់តែអស់ពីកែវ។ ពេលបើកភ្នែកឡើងវិញគេបាន បែទៅរកកំលោះចំណូលថ្មីម្នាក់ឈ្មោះ ចំណាប់ ដែលកែវភ្នែកនេះហាក់កំពុងឆេះរោលដោយភ្លើងកំហឹង។ សំបឿនបែមកវិញ ហើយបំរុងចាក់ស្រា ថែមទៀត តែខ្ញុំរហ័សចាប់ដៃគេជាប់ រួចសំលឹងមើលមុខគេយ៉ាង ម៉ើងម៉ាត់ តែគេឥតបានស្តាប់ភាសាភ្នែកខ្ញុំឡើយថែមទាំងប្រើកំលាំងរុញខ្ញុំចេញ ស្របពេលវិច្ឆិកាចូលមកដល់។
-សំបឿន..!(វិច្ឆិកាសួរឡីង) ឯងយ៉ាងម៉េចហ្នឹង ឯងមិនដែលផឹកស្រាបែបនេះទេណា៎..?
សំបឿនមិនពោលតប ដោយគ្រាន់តែងើប មកសំលឹ់ងមុខយើងបន្តិចក៏ព្រមទំលាក់អង្គុយ ចុះវិញយ៉ាងព្រងើយ។ វិច្ឆិកាដូចជា មានអារម្មណ៍ខឹងបន្តិចបន្តួច តែគេក៏ចាប់ទាញ ដៃខ្ញុំចូលទៅក្នុង វង់រាំសារជាថ្មី។ ខ្ញុំសាកល្បងក្រឡេកភ្នែកម្តង ទៀត ក៏ស្រាប់តែឃើញ តារានី កំពុងឈរកាន់ កែវទឹកក្រូច ក្នុងចំណោមមិត្តរបស់នាង។ ខ្ញុំព្រមញញឹមសារជាថ្មី ទាំងមានចិត្ត រំភើបឡើងវិញ និងមានអារម្មណ៍ថា ខ្លួនឯងដូចជា ស្រាលស្ទើរហើបផុតពីដី។ ខ្ញុំចង់ឱ្យនាងសំលឹងមកកាន់ខ្ញុ កាន់តែចង់ឱ្យ នាងមករាំ ជាមួយ ខ្ញុំទៀត ប៉ុន្តែទេព្តាឥតបានជួយដល់ខ្ញុំឡើយ។
ពីមួយបទទៅមួយបទ អ្នករាំកាន់តែច្រើនទៅៗ ប៉ុន្តែរំពេចពេលនោះ ស្រាប់តែផ្ទុះភាពឆោឡោមួយឡើង។ ខ្ញុំ ប្រញ៉ាប់ក្រឡេកមើលឃើញ សំបឿន កាន់ដបស្រាមួយក្នុងដៃ ដើរសំដៅ មកនាយចំណាប់រួចលើក វាយក្បាលគេ ពេញមួយទំងន់ រហូតបែកដបខ្ចាយ។ សំលេងស្រីៗបានស្រែកឆោឡោឡើង ស្របពេល ឃើញចំណាប់បែកក្បាលហូរឈាមដួលផ្ងារក្រោយ ឯវិច្ឆិកាក៏រហ័ស ស្ទុះទៅចាប់ក្រៀក សំបឿនជាប់។ គេទាំងឡាយបានឈរព័ទ្ធជុំវិញ ស្តាប់ភាសាជេរប្រទេចរបស់សំបឿនទៅកាន់នាយចំណាប់យ៉ាងអួរទីនួរ។ ឯក្រុមរបស់ចំណាប់ក៏ប្រឹងតបវិញទាល់តែសំបឿនក្តៅកាន់តែខ្លាំងប្រឹងត្រដរ រហូតរបូតចេញពីដៃវិច្ឆិកា រួចគ្រវែងកដបដែលនៅសល់ក្នុងដៃសំដៅចំណាប់ ប៉ុន្តែពួកគេរហ័សបានគេចផុត។ ខ្ញុំឃើញល្បឿនកដបនោះ យ៉ាងច្បាស់, កដបនោះបានហើរ សំដៅ តារានី ដែលនៅឈរ ខាងក្រោយ ខ្ញុំក៏រហ័សលោត ទៅបាំងពីមុខនាង ដូចមាននរណា ម្នាក់ជួយរុញពីក្រោយខ្នង។ អំបែងកដប បានហោះមកបុក ចំស្មាខាងឆ្វេងរបស់ខ្ញុំមុតដាចអាវដូចគេយកកាំបិតមកកាត់ ជ្រៀក។ សំលេងស្រីៗ បានកញ្ជៀវឡើងម្តងទៀត តំណាលពេលខ្លួនខ្ញុំ ចាប់ផ្តើមប្រឡាក់ជោគដោយឈាម។ ខ្ញុំក្តោបមុខរបួសដើម្បីឃាត់ឈាមរួចបែទៅសួរតារានីៈ
-តារានីមិនអីទេអ្ហេះ..? ។ តារានីស្រឡាំងកាំង ត្រឹមតែបើកភ្នែកសំលឹងមើលខ្ញុំទាំងគ្មានពាក្យស្តីប៉ុណ្នោះ។
ក្រុមនាយចំណាប់ បានដើរចេញពីពិធីនេះយ៉ាងរហ័ស គឺនៅសល់តែពូកយើងប៉ុន្មាននាក់ប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំងាកដើរទៅរក សំបឿន និងវិច្ឆិកា ហើយសំលឹងមុខគេ ទាល់តែទ្រាំមិនបាន ក៏យាដៃទះសំបឿនមួយកំផ្លៀងស្រាលៗ សូរផាច់..!
-ហេតុអី (ខ្ញុំគំហកដាក់គេ) ទើបឯងធ្វើរឿងឆ្កួតបែបនេះទៅរួច?
សំបឿនស្រាប់តែងើបមកតបនឹងខ្ញុំ យ៉ាងមានទឹកមុខមាំៈ
-មែនហើយ ខ្ញុំជាមនុស្សឆ្កួត..! ឯងដឹងទេ ខ្ញុំធ្វើពិធីនេះឡើងដើម្បីអ្នកណា? តែគឺអាចំណាប់នោះ ជាអ្នកបំផ្លាញ គឺ វាអាងខ្លួនជា កូនអ្នកមាន..! ចុះឯងជាស្អីដេរ? ឯងត្រឹមតែហូរឈាម ឥតប្រយោជន៍ ប៉ុណ្ណោះ តែអ្វីដែលឯងចង់បានវាបានមក ហើយឬ.. តើឈាមនេះអាចដូរយកបេះដូងមួយមែនទេ.. ទេ..ឯងគឺអ្នកក្រ..!
